1ste project: Ruimtemissie aarde!

Voor dit project was de opdracht om een onderzoeksvoertuig te ontwerpen die kan bijdragen aan het behoud van de aarde. Mijn team en ik hebben hiervoor onderzoek gedaan aan allerlei problemen die op aarde zijn door klimaatverandering of door de mens. Wij hadden toen ontdekt dat er een grote schaarste is aan zoetwater, wereldwijd. 

Zoetwater is zeer belangrijk voor de mens, want wij gebruiken het als drinkwater, voor de landbouw en voor de industrie. Ook is het voor andere organismen van belang. Zo'als grote zoetwater dieren die volgens het National Geoghrapic zonder zoetwater een groot risico lopen om uit te sterven. Maar toch is er van alle wateren slechts maar 3% zoetwater. Vervolgens deden we verder onderzoek naar welke landen er precies een grote schaarste is aan zoetwater.

Uit ons onderzoek bleek dat er in Mexico een natuurlijk schaarste is van zoetwater. Daarom hebben gekozen om ons onderzoeksvoertuig in de kust van Mexico naast het water te vestigen. Na maanden lang onderzoeken, reflecteren en hard werken zijn we met een apparaat opgekomen die onderzoek doet naar het aantal zoutwater. Met weerstanden kan het apparaat het aantal hoeveelheid L zeewatee per aantal hoeveelheid gram zout meten in het water.

Ons apparaat heet de Salt-Researcher. Het rijdt langs de kust heen met rupsbanden die ervoor zorgen dat het niet zakt in het zand en ook niet valt als het tegen rotsen botst. Ons apparaat heeft daarnaast zonnepanelen met een reserve accu die energie geeft aan het voertuig. De zonnepanelen vangen via zonnestralen dan op een klimaatvriendelijke manier energie op zonder Koolstofdioxide af te geven. Verder is de Salt-Researcher ook gemaakt uit duurzame materialen zo'als aluminium en rupsbanden die lang meegaan. Met behulp van LoRa (Long Range) kan ons voertuig via satellieten de opgemete informatie naar ons sturen zodat wij dan precies weten welke gebieden te veel zout hebben. Deze informatie verkrijgt hij dan met behulp van de weerstanden en door geleiding, die hij dan uitschiet wanneer het apparaat dicht genoeg bij het water terechtkomt. De gegevens worden dan verwerkt in een grafiek, die vervolgens naar ons toegestuurd worden. Zo kunnen wij met ontzilting het zoutwater in zoetwater veranderen. Hiermee zorgen wij ervoor dat de dieren in de zee langs de Mexicaanse kust en burgers van het Mexicaanse volk meer zoetwater hebben en dat we de aarde zo beter kunnen behouden!

Het proces van dit project was vrij lang maar toch zeer leerzaam. Wij gingen de eerste paar weken tijd besteden met opkomen van een idee. We gingen ieder een paar ideeën bedenken en ze dan gezamenlijk bespreken, tenslotte werd mijn idee gekozen. Daarna ging ik een paar schetsen tekenen voordat we onze definitieve schets als groep gingen maken. Hierna gingen wij als team splitsen, de ene duo ging te werk met het maken van het prototype in de werkplaats terwijl het andere duo te werk ging met het technische deel van het maken van het apparaat. Denk hieraan dus aan de arduino, programmeren en etcetera. Uiteindelijk gingen wij een groepswebsite, eindpresentatie en verslag maken. Dit hele process werd verdeeld in vier sprints, waarbij we bij elke sprint de tijd namen om te reflecteren en feedback te krijgen van onze leerkracht. Uiteindelijk hebben wij in de Technasium Parade ons idee en onderzoeksvoertuig gepresenteerd aan ouders, klasgenoten, leerkrachten en opdrachtgevers. 

2e project: Keuze project!

Voor dit project kregen wij als opdracht de taak om zelf een opdrachtgever te vinden en dan een oplossing te bedenken. Hierdoor kregen wij de vrijheid om uitdagender te slag gaan terwijl we continu voor feedback vragen. Wij hebben hiervoor een rolverdeling gemaakt om te bespreken welke kwaliteiten elke teamlid heeft en hoe we ze het beste konden toepassen bij ons probleemstelling. Ik kreeg de taak om online te designen en over het technische aspect na te denken. Ook heb ik de groepswebsite gemaakt waar de SMVR-machine duidelijk is uitgelegd met foto's. 

Opdrachtgever hunt!

Allereerst moesten we een geschikte opdrachtgever vinden. Dit deden we door een mindmap te maken van al onze connecties en dan een top 3 opgesteld van mogelijke opdrachtgevers te maken. We hadden dan de Universiteit van Amsterdam (UvA), Schiphol en Sanquin. Uiteindelijk hebben we besloten om voor Sanquin te gaan. Dat voelde voor ons het meest logisch, omdat de moeder van Maryam daar werkte en omdat wij ook meer technicsch te werk wouden gaan, vooral iets met laboratoria: we wilden namelijk graag iets ontwikkelen dat te maken heeft met gezondheid en onderzoek. Onze oorspronkelijke opdrachtgever was Ellen van der Schoot , een professor met veel ervaring en kennis die zich vooral heeft gespecialiseerd met bloedonderzoek naar zwangere vrouwen. Het contact met haar verliep niet altijd vlekkeloos, omdat zij regelmatig naar het buitenland moest reizen of persoonlijke zaken moest regelen. Hierdoor ontstond soms miscommunicatie of vertraging in de ccommunicatie. Toch hebben we het goed aangepakt: we hebben met de hele groep een vergadering met mevrouw Ellen ingepland om onszelf voor te stellen, het probleem helder te krijgen en duidelijk af te spreken wat zij van ons verwachtte. Na die kennismaking zijn we regelmatig met mijn moeder (onze expert) gaan bellen. Tijdens die gesprekken verzamelden we nog meer informatie, stelden we vragen om alles scherp te krijgen en maakten we samen duidelijke afspraken over de planning en deadlines voor de verslagen die we moesten opleveren. Zo hielden we ondanks de soms lastige communicatie toch goed overzicht en wisten we wat ons te doen stond.

De opdracht

Voor dit project kregen wij van Sanquin de opdracht om een oplossing te bedenken voor een praktisch probleem: er is te weinig ruimte om bepaalde bloedsamples op te slaan die juist belangrijk voor verschillende soorten onderzoek. Ons doel was dus om een slimme en efficiënte manier te bedenken waarmee Sanquin deze samples veilig en ruimtebesparend kan bewaren: uiteindelijk was dit dus met een innovatieve machine; de SMvR-machine. Wanneer we pas wisten wat het probleem precies was, zijn we direct begonnen met onderzoek naar verschillende methodes voor het opslaan van bloedsamples. Ook hebben we ons verdiept in de Rhesus D-factor (RhD), omdat dat belangrijk is voor het onderzoek met deze bloedsamples. Al onze opgezochte informatie en ideeën hebben we uitgewerkt in meerdere verslagen en hebben het dan naar Sanquin gestuurd voor eventuele feedback. Daarnaast zijn we met de groep ook op bezoek geweest bij het gebouw van Sanquin zelf. Daar kregen we een uitgebreide uitleg over het probleem, een rondleiding en kregen we de kans om met andere medewerkers en professors te pratem. Dit hielp ons om een nog beter beeld te krijgen van hoe het er in de praktijk aan toe gaat en wat er echt nodig was voor een perfecte oplossing.

Ons idee

Na ons onderzoek zijn als groep gezamenlijk gaan brainstormen om tot ideeën te komen. Na twee lessen hebben we een mindmap gemaakt met verschillende mogelijke oplossingen voor de probleemstelling. Elk lid heeft zijn eigen idee gepitcht en daarna hebben we de beste delen van die ideeën samengevoegd tot één gezamenlijk concep. Uiteindelijk kwamen we uit tot de SMVR-machine (gebaseerd op de eerste letters van onze namen). De SMVR-machine is een smart-machine is speciaal ontworpen om opgedroogde bloedmonsters veilig en langdurig op te slaan. De reden dat het bloed is opgedroogd, is om het DNA binnen het bloed te beschermen. Elk monster wordt bewaard in een individueel bakje dat bij gebruik direct wordt ingevroren. Door de monsters in te vriezen, kunnen we de kwaliteit behouden en verbruikt de machine minder energie, wat ook de levensduur van de installatie zelf verlengt. Een belangrijk onderdeel van de SMVR-machine is het gegevenssysteem. Hierin worden de persoonlijke gegevens en unieke patiëntnummers zorgvuldig en veilig opgeslage, hierdoor kunnen laboratoriummedewerkers met slechts een paar klikken het patiëntnummer invoeren, waarna de machine automatisch het juiste monster uit de machine haalt. Dit bespaart niet alleen tijd, maar voorkomt ook fouten en verhoogt de hygiëne. In de SMVR-machine zelf bevindt zich een geautomatiseerde robotarm die de individuele bakjes sorteert en verplaatst. Deze robotarm werkt volledig zelfstandig en organiseert de bakjes op basis van specifieke eigenschappen, zoals familieverwantschap of bloedgroep, zodat monsters makkelijk terug te vinden zijn. Omdat de machine werkt met vloeibare stikstof om de bakjes koud te houden, is het voor de veiligheid essentieel dat medewerkers hun handen niet in de machine hoeven te steken. Toch moeten medewerkers wel handschoenen aandoen wanneer ze de indivudele bakjes aanraken om ongelukken voor de zekerheid te voorkomen. De robotarm minimaliseert het risico op ongelukken of bevriezingsgevaar en draagt bij om het bloedonderzoek van patiënten efficiënter te maken. Hierbij hebben we ook meerdere bouwtekeningen en schetsen gemaakt (staat bij de foto's).

Samenwerking in het team zelf

De samenwerking binnen ons team verliep over het algemeen goed, maar het ging niet altijd zonder problemen. Soms ontstond er miscommunicatie tussen teamgenoten, wat af en toe leidde tot kleine discussies of argumenten. In zulke situaties werd de docent er meestal bij gehaald om te helpen het weer op te lossen of zodat we vanuit een buiten-perspectief naar het problee, gingen kijken. Ook gebeurde het wel eens dat sommige teamleden tijdens de les, terwijl we hadden afgesproken om aan onze verslagen te werken, plotseling online games gingen spelen of naar andere teams gingen voor "gezellige" conversaties. Dat zorgde voor frustratie, omdat niet iedereen zich dan even goed aan de planning hield. Toch hebben we geprobeerd om hieraan te werken door eerlijker tegen elkaar te zeggen wat wel en niet werkte en ook te communiceren wanneer we hulp nodig hadden. We vroegen ook steeds vaker feedback aan elkaar binnen het team, zodat iedereen wist wat er verbeterd kon worden. Ondanks de kleine ongelukken bleef de sfeer meestal goed: we maakten vaak grappen met elkaar en konden ook samen lachen. Dat maakte het samenwerken niet alleen leerzaam, maar ook gezellig. Om te concluderen, vind ik persoonlijk zelf dat de samenwerking wat rotsig was in het begin, maar dat alles tocj uiteindelijk goed verliep. Ook vind ik dat sommige teamgenoten wat volwassener moeten gedragen en niet vaak het 'victim-mindset' moeten hebben.